Pragmatie

D Pragmatie (vo gr. pragma, Sache) bezäichnet e Tüp vo Schrifte vom Aristoteles. Mä säit ene au esoterischi Schrifte, wil si äigetlig nid hätte sötte veröffentligt wärde, (im Geegesatz zu de exoterische Schrifte, wo für e Veröffentligung verfasst worde si). Dr aller grösst Däil vo de überliiferete Schrifte, s Corpus Aristotelicum, bestoot us Pragmatie. Dr Usdruck chunnt drvo, ass dr Aristoteles ere wüsseschaftlige Thematisierig vom ene bestimmte Sachgebiet pragmateia gsäit het.^[1]

D Pragmatie si sälte stilistisch usgarbäiteti Teggst und iiri Kennzäiche si grammatikalisch unvollständigi Setz, Gedankesprüng und Dublette. Wägen iirem Stil bezäichnet mä sä mänggisch as Vorlääsigsmanuskript, au wemm mä nid sicher wäiss, ass si daas gsi si.^[2] Au dr Inhalt isch schwiirig zum verstoo, wil mä groossi Vorkenntniss vo fremde Teggst und Theorie muess ha, wo d Urheber von ene in vile Fäll nit erwäänt wärde.

Es git aber Gleerti wie dr Eckart Schütrumpf, wo dängge ass wenigstens e Däil vo de Pragmatie (u. a. d Politik) stilistisch grad eso guet sige wie d Mäisterwärk vo dr attische Prosa us em 4. Joorhundert.

1. ↑ Klaus Corcilius: pragma, in: Otfried Höffe (Hg.): Aristoteles-Lexikon, Stuttgart 2005, S. 486 f.
2. ↑ Vgl. Otfried Höffe: Aristoteles, Münche 1996, S. 24